Cory Arcangel

De videoinstallatie <<<A couple thousand short films about Glenn Gould>>> was een geschenk van de Amerikaanse Cory Arcangel (1978) aan de Berlijnse Nationalgalerie, een prachtige reden voor het Hamburger Bahnhof om Arcangel uit te nodigen voor zijn eerste solotentoonstelling in de Duitse hoofdstad. Centraal in de tentoonstelling staat dan ook dit werk van Arcangel uit 2007, waarvan de titel een verwijzing is naar de film Thirty Two Short Films About Glenn Gould van Francois Girard uit 1993. De videoinstallatie toont een aaneenschakeling van 1100 korte fragmenten van gevonden video's – voornamelijk van YouTube – die samen de tonen van Bachs <<< Goldbergvariaties >>> in de uitvoering van pianist Glenn Gould vormen. De beelden komen in een razend tempo voorbij met de precieze lengte van een muziektoon. Arcangel ontwikkelde hiervoor zelf een computerprogramma.  Arcangel wordt sinds zijn doorbraak op de Whitney Biënnale in 2004 onthaald als de messias van een generatie kunstenaars die in hun werk de mogelijkheden en technische aspecten van nieuwe media onderzoeken. Een groep van kunstenaars, zoals Evan Roth, Ryan Trecartin, Aids-3d, Constant Dullaart en jodi, waarvan het werk fungeert als een spiegel op ons groeiende gebruik en afhankelijkheid van internet en andere technologische toepassingen.

Volgens Arcangel zijn (amateur)hackers dan ook de enige echte helden van computerkunst. In het bekende werk <<<Super Mario Clouds>>> uit 2002 kraakte Arcangel de software van het bekende computerspel Super Mario Brothers. Alle visuele elementen uit het spel werden gewist, behalve de wolken. Vervolgens plaatste Arcangel een handleiding met instructies op zijn website hoe dit werk zelf gemaakt kon worden. Het was aanleiding tot de herleving van het eeuwenoude debat over de vraag wat kunst is, zowe binnen de kunstwereld als in de hackerscene. Een zelfde soort werk is nu te zien in het Hamburger Bahnhof. In <<<Composition loop #7 Guitar Hero>>> heeft Arcangel de software van het computerspel Guitar Hero aangepast zodat er nog maar twee noten gespeeld kunnen worden. In het museum staan twee scholieren met de plastic gitaar elkaar verwonderd aan te kijken: 'Mijn gitaar doet het helemaal niet, dat is toch scheisse.'

Arcangel laat zien over welke software hij beschikt en wat hij daarmee kan doen. Daar zit wat mij betreft de crux van deze tentoonstelling. Helaas betrekt Arcangel zijn bezoekers niet bij de consequenties van deze software en de implicaties van de technische ontwikkelingen. Het laten zien van de technische mogelijkheden zorgt niet voor betrokkenheid, maar voor een ontoegankelijke en soms zelfs onbegrijpelijke show. Doordat er amper achtergrondinformatie over de werken is wordt het een tentoonstelling voor insiders Voor hackende jongens die de technische grapjes begrijpen. 'Here comes everybody' lijkt dan ook een ironische titel voor deze show.

Cory Arcangel, ‘Here comes everybody’, 30 nov. t/m 1 mei 2011, Hamburger Bahnhof, Invalidenstraße 50-5, Berlijn (DE), www.hamburgerbahnhof.de

Gepubliceerd in Kunstbeeld #4 2011